بررسی کتاب پیدایش (فصل دوم آیات چهارم تا هفتم)
ماجرای آدم و حوا (فصل دوم آیه چهارم تا فصل پنجم آیه پنجم)
به این ترتیب آسمان ها و زمین آفریده شد. هنگامی که خداوند آسمان ها و زمین را ساخت، هیچ بوته و گیاهی بر زمین نروییده بود، زیرا خداوند هنوز باران نبارانیده بود و هم چنین آدمی نبود که روی زمین کشت و زرع نماید. اما آب از زمین بیرون می آمد و تمام خشکی ها را سیراب می کرد. آن گاه خداوند از خاک زمین، آدم را سرشت. سپس در بینی آدم روح حیات دمیده، به او جان بخشید و آدم، موجود زنده ای شد (فصل دوم آیات چهارم تا هفتم).
بررسی های نوین ژنتیکی در حال رسیدن به همان نتیجه ای می باشند که کتاب مقدس هزاران سال قبل بدان اشاره کرده بود. اکنون دانشمندان نیز ترتیب رویدادها را به همان شکلی که در گزارش کتاب پیدایش آمده است، استناد می کنند. به عنوان مثال، زمین شناسی به نام والاس پرت اظهار داشت:"اگر از من به عنوان زمین شناس درخواست شده بود که ایده های نوین در زمینه منشاء زمین و تغییر و تحولات حیات بر روی آن را برای مردمان ساده و روستایی، همچون مخاطبان کتاب پیدایش در دوران باستان، به طور خلاصه توضیح دهم، کاری بهتر از این که از اکثر کلمات و عبارات فصل اول کتاب پیدایش پیروی کنم، نمی توانستم انجام دهم". او هم چنین توضیح داد که ترتیبی که در کتاب پیدایش برای منشاء اقیانوس ها و پدیدار شدن خشکی و همین طور ظاهر شدن حیات در آب ها، پرندگان و پستانداران وجود دارد، کاملا مطابق تقسیمات اصلی دوران های زمین شناسی است.
اگر منبع اطلاعات موسی، خداوند نبود، او چگونه می توانست مراحل آفرینش را به طور صحیح گزارش کند؟ موسی و حتی آدم، هیچکدام شاهد عینی آفرینش نبوده اند. کلام خدا می فرماید:"با ایمان به وجود خداست که می دانیم زمین و آسمان و در حقیقت همه چیز، به دستور خدا ساخته شده اند. همه این ها از چیزهای نادیدنی به وجود آمده اند" (عبرانیان فصل یازدهم آیه سوم).
فصل دوم کتاب پیدایش، گزارش دوم آفرینش نامیده می شود و دارای جزئیاتی است که در گزارش اول وجود ندارد. این قسمت، مکمل گزارش اول است و نه مغایر آن. آیه چهارم، اشاره ای است به فصل اول. توجه گزارش دوم بر آفرینش آدم و حوا و باغ عدن معطوف است.
هیچ بوته و گیاهی بر زمین نروییده بود، زیرا خداوند هنوز باران نبارانیده بود و هم چنین آدمی نبود که روی زمین کشت و زرع نماید. اما آب از زمین بیرون می آمد و تمام خشکی ها را سیراب می کرد (آیات 5 و 6).
زمانی که خدا گیاهان را آفرید، هیچکس برای زراعت و آبیاری بر روی زمین نبود. باران هم نمی بارید. پوشش ضخیم بخار آب که در اتمسفر زمین در روز دوم تشکیل شد (پیدایش فصل اول آیات 6 تا 8) مانع از بارش باران می گردید. با این وجود، توسط سیستم نیرومند تبخیر و تراکم، شبنم یا مه غلیظ به وجود می آمد و سراسر سطح زمین را فرا گرفت. به عبارت دیگر، زمین توسط مه غلیظ سیراب می شد. معنی "سیراب" بیانگر یک آبرسانی مفید است.
آن گاه خداوند از خاک زمین، آدم را سرشت. سپس در بینی آدم روح حیات دمیده، به او جان بخشید و آدم، موجود زنده ای شد (آیه هفتم).
واژه "سرشت" کوزه گری را توصیف می کند که برای شکل بخشیدن، خاک رس را داخل قالب مخصوص می ریزد. ارتباط نزدیک بین انسان و زمین در واژهای عبری ("آدم" به معنی انسان و "آدم ها" به معنی زمین) که به کار رفته، موید همین امر است. "خاک" در کتاب مقدس، چیز کم ارزشی است که با فروتنی و تواضع مرتبط است (پیدایش فصل هجدهم آیه 27، اول سموئیل فصل دوم آیه 8، اول پادشاهان فصل شانزدهم آیه 2). در کتاب مقدس، "خاک" جنبه شرارت ندارد.
خدا نخستین انسان را شکل بخشید و در او روح حیات دمید. سرشت بیانگر رابطه صنعتگر و موادی است که روی آن ها کار می کند، در حالی که "دمید" حاکی از رابطه شخصی و نزدیک است. بنابراین، خدا ما را آنقدر محبت نمود که نه فقط ما را ساخت، بلکه پسر یگانه خود را به جهان فرستاد (یوحنا فصل سوم آیه شانزدهم) تا برای رهایی ما از قلمرو گناه قربانی شود. برای خدا بسیار بسیار آسان بود که پیامبران را به جهان بفرستد، اما آمدن او به میان انسان ها، خط بطلانی بود ادعای مخالفان وجود خدا که معتقدند خداوند مغرور و متکبر است. او خدای محبت، فروتن و ایثارگری است.
اگر انسان به شباهت خدا آفریده نمی شد، از زندگی حیوانی برخوردار می گردید (فصل اول آیه 21). انسان به علت طبیعتش چیزی بیش از ماده است. او خصوصیات خدا را منعکس می کند نظیر محبت، صبر، بخشش، مهربانی و وفاداری.
به انسان مقام بزرگی عطا شد، زیرا به شباهت خدا آفریده شده و با دیگر مخلوقات تفاوت دارد. انسان دارای اراده آزاد می باشد و قابلیت تصمیم گیری دارد. او می تواند با خدا مشارکت داشته باشد و هم چنین به خدا و دیگران محبت بورزد. از طریق سخن گفتن، قادر است ارتباط برقرار سازد. خلاق است و دارای تفکر منطقی. انسان علاقمند به زیبایی، نظم و پیشرفت است. مواردی که اشاره گردید به آن مفهوم است که انسان به شباهت خدا آفریده شد. انسان درست به همان اندازه که فوق طبیعی است، طبیعی هم هست: مخلوقی که مثل سایر حیوانات از خاک زمین یعنی از عناصر شیمیایی ساخته شده و مثل آن ها یک موجود زنده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر