به نابخشودنی ترین گناهم (شهروند افغانستان بودن) تن کودک ام را عریان کردند و میان انبوهی از فحش و دشنام به خویشتن و به عزیزترین هایمان متراکم مان ساختند. ندانسته و نخواسته به جشن شانزده سالگی و چهارده سالگی با مشت و لگد دعوت مان نمودند و مهمان نوازی و غریب نوازی را چه با شکوه پاسداشتند؛ به چهارده نور مقدس سوگند که آن لحظه 16 هزار بار مُردیم و زنده شدیم.
چه جرم نابخشودنی است که شهروند افغانستان باشی و آواره در کشور جمهوری اسلامی ایران، با تو چنان کنند که روح "هتلر" با بهشتیان محشور گردد.
جسم بی روح تورا به تماشای ده ها هزار چشم مینشانند تو گویی برده ی را تنبیه میکنند که از لشکر دشمن گرفته باشند. میان این همه چشم تماشاچی حیرت زده و خشمگین هیچ مسوول دولتی و غیر دولتی ندای "هل من ناصر ینصرنی" قربانیان را نمی شنود!
شگفتا ! نتنها که شنیدند بل بار بار تن برهنه و فروپاشی حیثیت و آبرویم را به تماشا نشستند اما کوچک ترین آخی! نکشیدند.
براستی، چه سخت است شهروند افغانستان بودن.
چه جرم نابخشودنی است که شهروند افغانستان باشی و آواره در کشور جمهوری اسلامی ایران، با تو چنان کنند که روح "هتلر" با بهشتیان محشور گردد.
جسم بی روح تورا به تماشای ده ها هزار چشم مینشانند تو گویی برده ی را تنبیه میکنند که از لشکر دشمن گرفته باشند. میان این همه چشم تماشاچی حیرت زده و خشمگین هیچ مسوول دولتی و غیر دولتی ندای "هل من ناصر ینصرنی" قربانیان را نمی شنود!
شگفتا ! نتنها که شنیدند بل بار بار تن برهنه و فروپاشی حیثیت و آبرویم را به تماشا نشستند اما کوچک ترین آخی! نکشیدند.
براستی، چه سخت است شهروند افغانستان بودن.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر