ممد
نوبرى عزيزم حالا بايد درباره ات حرف بزنم و با تو حرف بزنم و وقتى دلم
گرفت تو نيستي و آغوش او هست و او زنانه مرا در بر مى گيرد و واى خدايا
اگر او هم نبود در اين لحظه ها از تنهايي مى مردم. ديشب مادرم در خواب
برايم غذا پخت و اصرار داشت كه آيا دست
هايم را شسته ام يا نه؟ ابرو كج كردم و گفتم مامان جان به خدا شستم. بعد
غذا را از همان قابلمه هاى خانه مان كه استيل بود و بيشترشان دستگيره
نداشتند در بشقاب ريختم و ديدم غذايم پر از ميخ و تيغ و سوزن است . رو كردم
به مامان كه اين چيه؟ به جاى مادرم مردى ايستاده بود با كت وشلوار و سر و
صورت سه تيغ و كاملا كچل و بلند بلند مي خنديد. صبح براى بانو تعريف نكردم
اما الان كه صبحانه ى نان و پنير و چاى مى خوريم ،پنير مان كمي طعم ميخ مى
دهد. ممد جان نوبرى ،رفيق نه چندان قديمى و البته نازنينم، نشود مرا ببينى و
شكايت كنى كه چرا خارج از قواعد بازى مى كنم. هيچكسى نمى تواند خارج از
قواعد بازى كند ،ما فقط قواعد را تغيير مى دهيم و در پس هر ويرانى يك رشد و
پس از هر رشد يك ويرانى دوباره است.حال من حال آن مرد عجيب المنظر نقاشى
هاى فرانسيس بيكن است.ما را توان به قضاوت نشست نقش ها نيست و ما چيزى جز
نقش هاى متحركى كه بيهوده نفس مى كشند نيستيم. اى كاش كسى مثل ژيژك بود و
برايم حرف مى زد و من مى شنيدم و با آن لهجه شيرينش به خواب مى رفتم .اى
كاش دشمنان مان آنقدر بزرگ بودند كه مى شد از آنها چيزى آموخت...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر