در قرن اول میلادی، مسیحیان چگونه مراسم پرستش را اجرا می کردند؟
در قرن اول میلادی، بخشی از جلسه کلیسایی به خواندن سرود اختصاص داشت، اگرچه از آلات موسیقی در جلسات پرستشی استفاده می شد، اما به درستی نمی دانیم از چه وسایلی استفاده می کردند. قطعات ناقص از سرودهای پرستشی آن دوران باقی مانده. این سرودها، مشابه عبارات فیلیپیان فصل دوم آیات شش تا یازده بود:"او با این که ماهیت خدایی داشت، اما نخواست از اختیار و حق خدایی خود استفاده کند، بلکه قدرت و جلال خود را کنار گذاشت و خود را فروتن ساخت تا جایی که حاضر شد بر روی صلیب اعدام شود..." هم چنین کولسیان فصل اول آیات پانزده تا بیست:"مسیح چهره دیدنی خدای نادیده است. او فرزند خداست و بر تمام موجودات برتری دارد. در واقع، تمام هستی به وسیله عیسی مسیح به وجود آمد..." و اول تیموتاوس فصل سوم آیه شانزدهم:"واقعا خداپسندانه زندگی کردن، کار آسانی نیست. اما به کمک مسیح امکان پذیر است..."
بر طبق نوشته ها و گزارش های باستانی یونان، زنان معمولا با سر پوشیده در ملاءعام ظاهر می شدند. در آن روزگار، مجسمه‌هایی با موهایی بلند وجود داشت که سمبل خدایان و نه انسان بودند. در پرستش یکی از الهه‌های شهیر یونان به‌نام ایزیس، زنان بدون پوشش سر دست به نیایش می‌زدند. چنین به نظر می‌آید که پولس درصدد بود تا هر تصویری را که تداعی‌کننده پرستش بت‌پرستان بود از کلیسا بزداید و از این رو بر حجاب زنان تأکید می‌ورزد (اول قرنتیان فصل یازدهم). البته بایستی فرمان پولس مبنی بر حجاب زنان را باید در چارچوب فرهنگی یونان باستان و تقابل آن با هنجارهای کلیسا در آن عصر درک کرد.
یکی از رهبران کلیسای روم که کلمنت نام داشت و در قرن اول میلادی می زیست، چنین گزارش داد که روز یکشنبه به عنوان پرستش متحد مسیحیان رسمی شد. مکاتبات اداری امپراطوری روم نیز در اواخر قرن اول میلادی تایید می کند که مسیحیان در روز یکشنبه در قبل از طلوع آفتاب گردهمایی داشته اند. انتخاب این روز آن هم قبل از طلوع خورشید، برای مسیحیان یادآور زنده شدن مسیح در بامداد روز یکشنبه بود. این منابع دولتی چنین گزارش داده اند که مسیحیان به هنگام گردهمایی، سرودهای روحانی می خواندند و به قرائت نوشته های رهبران شان و سخنرانی گوش فرا می دادند و مسیح را به عنوان خدا می پرستیدند.
گزارشی از یکی از رهبران مسیحی از مراسم کلیسای شهر روم در اواسط قرن دوم میلادی
روزی که یکشنبه نامیده می شد، ایمانداران مسیحی که در شهرها یا حومه زندگی می کردند در مکانی جمع می شدند. این فرصتی بود برای یادآوری تعالیم رسولان یا نوشته های انبیای دوران عهد عتیق. وقتی قرائت به پایان می رسید، رهبر جلسه به طور شفاهی تعلیم می داد. او شنوندگان را تشویق و ترغیب می کرد تا نکات مثبت کلام خدا را سرمشق زندگی قرار دهند. سپس همگی به طور متحد دعا می کردیم.
پس از خاتمه دعا، با بوسه به یکدیگر سلام می کردیم. سپس مسئول کلیسا نان و پیاله شراب را که با آب مخلوط شده بود، می آورد. او با پرستش و شکرگذاری در نام پدر، پسر و روح القدس، از این که لایق شمرده شدیم تا نان و شراب را از دست های او دریافت کنیم، سپاسگزاری می کرد. وقتی دعاها و تشکرات او به اتمام می رسید، جماعت شادی و وجد خود را از شرکت در مراسم، با گفتن "آمین" ابراز می کردند. سپس کسانی که شماس نامیده می شدند، هر کدام نان و شراب مخلوط با آب را با شکرگذاری به هر نفر می دادند و سهم کسانی که در جلسه حضور نداشتند، کنار می گذاشتند.
این مراسم "عشاء ربانی" نام داشت و غیرمسیحیان حق حضور در آن را نداشتند. ما اعتقاد داریم که تعلیم درست است و گناهان ما در تولد تازه بخشیده و زدوده شده اند و اکنون با مسیح زیست می کنیم. همان طور که رسولان به یاد می آوردند و در اناجیل نوشته اند، مسیح نان را به دست گرفت و پس از شکرگذاری آن را پاره کرد و به شاگردان خود داد و گفت:"این را بگیرید و بخورید. این بدن من است که در راه شما فدا می کنم. این آیین را به یاد من نگه دارید". هم چنین پس از شام، پیاله را به دست گرفت و فرمود:"این پیاله، نشان پیمان تازه ای است میان خدا و شما که با خون من بسته شده است. هرگاه از آن می نوشید، به یاد من باشید".
شرح تصویر: نقاشی روی دیوار پاره کردن نان را در مراسم عشاء ربانی در اوایل قرن سوم میلادی نشان می دهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر