یهودیان و کلیسا (بخش اول)

یهودیان و کلیسا (بخش اول)

تعالیم و معجزات مسیح، رهبران مذهبی یهود را به شدت خشمگین کرد. معجزات توجه مردم را به مسیح بیشتر کرد. رهبران مذهبی یهود برای انحراف افکار عمومی، معجزات مسیح را به شیطان نسبت دادند (انجیل متی فصل فصل نهم آیه سی و چهارم). از سوی دیگر، تعالیم مسیح با نگرش آن ها هماهنگی نداشت. علمای مذهبی وقت زیادی را صرف تشریح مجموعه بزرگ سنت های مذهبی و مباحثه درباره آن ها می کردند. سنتی که بیش از چهارصد سال پیش، از زمان مراجعت یهودیان از تبعید (امپراطوری پارس) به بعد روی هم انباشته شده بود. در حقیقت آن ها به قدری با این سنت های انسانی مشغول بودند که بیشتر اوقات توجهی به کتاب مقدس (عهد عتیق) نمی کردند. این رهبران مذهبی احساس می کردند که عیسی تهدیدی برای آن ها است، چون قوانینی را که آن ها وضع کرده بودند، زیر سئوال می برد و مردم زیادی به او توجه نشان می دادند. 

 

نکته دیگر آن بود که مسیح خود را با خدا برابر می دانست. حداقل دو بار تصمیم گرفتند او را سنگسار کنند. سرانجام توطئه چیدند و مسیح محکوم به اعدام شد. در کتاب تلمود، مسیح به عنوان جادوگر معرفی شده که با معجزات شیطانی مردم را گمراه می کرد.
وقتی یهودیان از فرمانده رومی برای مسیح تقاضای اعدام کردند، چنین فریاد زدند:"خونش به گردن ما و فرزندان ما باشد!" (انجیل متی فصل بیست و هفتم آیه 25). رد کردن مسیح توسط یهودیان در طول تاریخ برای آن ها فجایع و مشکلات بزرگی به وجود آورد. عیسی واقعه هفتاد میلادی را پیشگویی کرد (متی فصل بیست و چهارم آیات اول و پانزدهم و شانزدهم). مسیح زمانی این پیشگویی را به زبان آورد که مردم و رهبران مذهبی یهود، نسبت به خدا بی توجه شده بودند (متی فصل بیست و سوم) و او راهی اورشلیم شده بود تا جان خود را برای نجات انسان ها از قلمرو قدرتمند گناه و شیطان، فدا سازد. 

بعد از صعود مسیح به آسمان، روح القدس (خداوند) فعالیت خود را به طور گسترده آغاز کرد و کلیسا تاسیس شد. در عهد جدید کلیسا به معنای جماعت ایمانداران مسیحی است که از سوی خدا دعوت شده اند تا هم از لحاظ روحانی رشد و ترقی کنند و هم پیام انجیل را به جهان اعلان نمایند. 

بعد از تاسیس کلیسا، رهبران مذهبی یهود هم چنان به مخالفت و جفا ادامه می دادند. آن ها حاضر بودند دست به هر کاری بزنند تا مانع فعالیت رسولان (شاگردان مسیح) و مسیحیان شوند. رهبران یهود، رسولان را دستگیر کردند و به زندان انداختند. با چوب و تازیانه زدند و به آن ها را با اتهامات مختلف متهم کردند. رسولان می بایست در خانه ها تعلیم می دادند، چون اجازه تعلیم در عبادتگاه های یهود و خانه خدا را نداشتند. طی آزار و اذیت هایی که بعدها گریبانگیر کلیسا شد، تعلیم در خانه ها روش اصلی انتقال ایمان کتاب مقدسی به سایرین بود. 

رهبران مذهبی یهود، یکی از مسیحیان به نام استیفان را متهم کردند که به خانه خدا کفر گفته است (اعمال رسولان فصل ششم آیه سیزدهم). اگرچه استیفان به اهمیت معبد خدا واقف بود، اما می دانست که معبد مهم تر از خدا نیست. سلیمان وقتی به هنگام اهدای معبد خدا دعا کرد، این را می دانست:"آسمان ها گنجایش تو را ندارند، چه رسد به معبدی که من ساخته ام!" (دوم تواریخ فصل ششم آیه 18). خدا محدود نیست. او در محدوده عبادتگاه ساکن نیست، بلکه هر جا که قلبی برای پذیرفتن او باز باشد. 

بعد از شهادت استیفان، آزار و اذیت مسیحیان بیشتر شد، به طوری که بسیاری از مسیحیان را مجبور کردبه خارج از اورشلیم و سرزمین های دیگر بروند. این آزار و اذیت به انتشار انجیل کمک کرد و پیغام انجیل به مناطق دیگر رسید. 

مسیحیت در ابتدا به عنوان فرقه ای یهودی در نزد یهودیان و امت ها (مردم سرزمین های دیگر) شناخته می شد. این امر به مخالفت و آزار و اذیت کلیسا توسط مقامات یهودی منجر گردید، زیرا آن ها نه فقط اصول اعتقادات مسیحیت را نمی پذیرفتند، بلکه به بشارت انجیل به امت ها بدون پذیرش شریعت، اعتراض داشتند. پس از شورش یهودیان بر علیه دولت روم(73- 66 میلادی)، اکثر مسیحیان خود را از یهودیان جدا نمودند. امتناع یهودیان مسیحی در حمایت از شورش هم نژادهای شان، آن ها را به دشمنان ملی یهود تبدیل کرد. از آن زمان، عده کمی از یهودیان به مسیحیت گرویدند.