اگر خداوند عمر انسان را 120 سال تعیین کرد، چرا عده ای بعد از این حکم هم چنان عمر طولانی داشتند؟
در کتاب پیدایش، خداوند فرمود:"روح من همیشه در انسان باقی نخواهد ماند. زیرا انسان موجودی است فانی و نفسانی. پس 120 سال به او فرصت می دهم تا خود را اصلاح کند" (پیدایش فصل 6 آیه 3). اما چرا تا چند نسل، انسان ها هم چنان عمر طولانی داشتند؟
ابتدا باید در نظر داشت که خدا با نوح سخن نمی گفت، بلکه گفتگویی بود میان پدر، پسر و روح القدس. مشابه این گفتگو، در پیدایش فصل 1 آیه 26، فصل 3 آیه 22، فصل 11 آیات 5-7 یافت می شود.
خدا نمی خواست بشر همواره در شرارت باقی بماند. این وضعیت به معنای "مرحله غیر قابل بازگشت به سوی خداوند" تلقی می شود. خدا دائما توجه انسان را جلب نخواهد کرد، بلکه رحمت و فیض او با مرگ شخص شرور خاتمه می یابد. انسان توسط روح حیات بخش خدا و تنها به خواست نیکوی او زنده نگاهداشته می شود.
دو. مخالفان کتاب مقدس می گویند که پیدایش فصل 6 آیه 3 با مزمور 90 آیه 10 تناقض دارد:"عمر ما هفتاد است و اگر قوی باشیم، شاید به هشتاد سال برسد".
درباره 120 سال دو نکته را باید در نظر داشت:
الف. 120 سال دورانی بود که انسان ها تا قبل از طوفان، فرصت توبه و بازگشت به سوی خداوند را داشتند (در این دوران، نوح به مردم وقوع طوفان را هشدار داد).
ب. خدا حد 120 سال را برای عمر انسانی مقرر فرمود. روح القدس در طی این دوره انسان ها را به توبه ترغیب می کند. همان طور که ذکر شد این فرصت تا ابد دوام نخواهد یافت.
بعداز وقوع طوفان، عمر انسان ها کاهش یافت. کاهش تدریجی عمر بشر از فصل دهم پیدایش آغاز می شود و در ادامه می خوانیم که ابراهیم در سن 175 سالگی درگذشت و یوسف در سن 110 سالگی فوت کرد.
هفتاد یا هشتاد سال به میانگین عمر بشر اشاره می کند و نه حداکثر آن. پذیرفتن عمر کوتاه به ما کمک می کند تا از وقت کمی که داریم عاقلانه تر استفاده کنیم.
مطابق قوانین بین‌المللی تمامی حقوق مربوط به مطالب و محتویات "دفاعیات مسیحی" محفوظ است. درج کامل مقالات "دفاعیات مسیحی" در سایر صفحات فیس بوک و وب سایت‌ها، بدون ذکر منبع و نام نویسنده یا مترجم، اکیداً ممنوع و غیرقانونی است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر